Love vs friends 2 cz.I

Zapraszam na kolejną notkę z cyklu o Julii i Axelu. Mimo iż jest to kontynuacja ,,Love vs friedns", które skończyłam jakiś tydzień temu. Jedyne co się zmienia to to, że mija około dziesięć lat i opowiem jak potoczyło się ich dalsze życie. Zapraszam :) Nie zabraknie ciekawej historii :)

*********************************************************************************

Nie wiedząc czemu niejaka Silvia Woods siedziała przy stole w kuchni i wspominała dawne dzieje szkolne z swoją przyjaciółką Nelly Evans (Raimon).

Godzinę później....

Gdy już się pożegnały, niespodziewanie zadzwonił telefon gospodyni.

-Cześć Silvio. - gdy zielonowłosa usłyszała ten głos o mało nie padła.

-Julia, to ty?

-Tak a kogo innego się spodziewałaś?

-Nie wiem, ale mnie zaskoczyłaś. Nie odzywałaś się dość długo.

-Tak wiem, przepraszam, ale miałam za dużo zajęć na głowie.

-Rozumiem.

-Mam dla ciebie super wiadomość.

-Jaką?

-Wracam do Japonii.

-Na prawdę?

-Tak. Dostałam ciekawą pracę w Polsce. Oddział przenosi mnie aż tutaj.

-To fantastycznie. Ale nie boisz się, że spotkasz....?

-Nie, ostatnio rozmawiałam z Markiem i twierdzi że on jest teraz w Niemczech. Więc całe tysiące kilometrów od Tokio. Poza tym na całe szczęście nie wie dokąd wyjechałam i to mnie bardzo cieszy.

-Nie wybaczyłaś mu tego?

-Silvio, jak ja mogę mu coś takiego wybaczyć. Przecież widziałam wszystko na własne oczy. A jeszcze później dostałam e-maila w którym usłyszałam wiele nieprzyjemnych uwag na swój temat.

-To było straszne. Ale przecież próbował on ci to tłumaczyć.

-Tutaj akurat nie ma czego tłumaczyć. Słyszałam wszystko na własne uszy. A to był jego głos i twarz. Poza tym widziałam wszytsko na własne oczy a potem jeszcze ktoś przesłał mi zdjęcia.

-To było przykre wiem.

Po chwili milczenia po obu stronach...

-Dziękuje ci Silvio za te wsparcie, które dostałam wówczas w twojej osobie.

-Nie masz za co dziękować Julio. Więc kiedy przylatujesz?

-Za jakiś tydzień się widzimy, pa.

-Cześć.

Siedem dni później...

Niespodziewanie zielonowłosa usłyszała dzwonek do drzwi. Gdy je otworzyła, jej oczom ukazała się czarnowłosa dziewczyna o zielonych oczach z białą jak zwykle cerą.

-Julia! - krzyknęła.

-Silvia- odrzekła, gdy zobaczyła swoją przyjaciółkę.

Obie na przywitanie rzuciły się sobie w ramiona.

-Jak się cieszę, że cię widzę.

-Ja również.

-Taki szmat czasu.

-Tak to prawda. Zostaniesz dzisiaj u mnie wieczorem?

-Niestety, ale już obiecałam to Nelly. Aktualnie u niej zamieszkam.

-Okey, ale muszę cię przed czymś ostrzec.

-Mianowicie.

-Pamiętasz jak Nelly pewnego razu przyniosła wam przekąski po skończeniu treningu?

-Pamiętam. - na samą myśl aż się skrzywiła. - Niektórych nie dało się zjeść. Ale nie chcieliśmy jej zasmucić i dlatego tylko to pochwaliliśmy.

-No właśnie. To się wcale nie zmieniło.

-To dobrze. Dzisiaj ja dla odmiany zrobię kolację i może odrobinę osłodzę życie Marka. - rzekła i się zaśmiała. - Może Nelly się ode mnie czegoś nauczy.

-O ile się nie mylę, sama nie umiałaś gotować.

-Tak, ale ja nie umiałam, bo nikt mnie nie nauczył. A uwierz mi, gdy prze ostatnie kilka lat nauczyłam się gotować z książki kucharskiej, internetu i dzięki mojej współlokatorce ze studiów.

-Widzę, że miałaś dobrych nauczycieli.

-Tak. - odrzekła i obie wybuchły śmiechem. - Zapomniałam bym ci powiedzieć, Nelly zaprasza cię dziś do nas na kolację.

-Na pewno przyjdę.

-A teraz jeśli pozwolisz odwiedzę moich nowych współlokatorów. Do zobaczenia. - wzięła do ręki walizkę i pociągnęła ją dalej.

Silvia od razu, gdy tylko Julia poszła podbiegła do laptopa i odpaliła czat. Niespodziewanie na ekranie pojawiła się twarz Ericka.

-Silvio coś się stało?

-Owszem Julia wróciła.

Erick na te słowa był w zupełnym otępieniu. Nie widział on dziewczyny od kiedy opuścił sam Gimnazjum Raimona.

-Na prawdę?

-Tak, w tej chwili zatrzymała się u Nelly.

-Aha, ale czy ona wie cokolwiek o jej kuchni.

-Nie martw się uprzedziłam ją o tym. Poza tym Mark jeszcze żyje.

-Też prawda. Przepraszam cię, ale muszę się zbierać. Za chwilę mam trening.

-Okey. Ohayo.

-Ohayo.

Rozłączyli się i zielonowłosa przebrała się. Czekając na nadejście wieczora wzięła do ręki książkę i usiadła wygodnie na kanapie. Gdy nadeszła odpowiednia chwila zamieniła kapcie na wygodne trampki i wyszła. Niecałe dziesięć minut później zadzwoniła do pobliskich drzwi i otworzyła jej przyjaciółka.

-Cześć Nelly.

-Witaj Silvio, wchodź. - przepuściła i zaprowadziła ją do saloniku, w którym przy stole siedzieli Mark i Julia i o czymś wyraźnie dyskutowali.

-Cześć wam.

-O cześć Silvio. - rzekł Mark.

-O czym tak żywo dyskutujecie? - spytała dosiadając się.

-O nowym zleceniu Julii.

-A tak w ogóle to kim z zawodu jesteś, bo nigdy nie wspominałaś o tym?

-Jestem dziennikarką.

-No to widzę Nelly, że u ciebie w rodzinie są tylko ważne fuchy. - rzekła żartobliwie do przyjaciółki.

-Raczej tak. - odrzekła i roześmiała się podając do stołu. - Dzisiejsza kolacja będzie wyjątkowa, bo pomagała mi Jula.

Gdy to Mark usłyszał, odetchnął z ulgą i uśmiechnął się radośnie. Silvia wiedziała czemu jest taki radosny. Nareszcie zje normalny posiłek, chyba, że to jest rodzinne i obie mają taki sam nawyki kuchenne. W końcu ich nieżyjące matki były rodzonymi siostrami. Jednak nic o sobie nie wiedziały przez wiele lat, ponieważ ich mamy się o coś posprzeczały i więź się zerwała, aż do czasu, gdy dziewczyny same domyśliły się prawdy i odnalazły.

Gdy tak jedli w wspólnym gronie; nareszcie z odpowiednim smakiem; Silvia zadała pewne pytanie dla Julii.

-Powiedz już wiesz jakie masz za zadanie tutaj?

-Oczywiście, przesłali mi wszytko e-mailem niedawno. Muszę zrobić wywiad z jakimś cesarzem piątego sektora, może mi powiecie kim on jest bo ja na ten temat jestem zielona.

-Niestety nic o nim nie wiemy. - rzekł Mark. - Nie wiemy nic o nim ani o tym piątym sektorze. Nawet nie wiemy czy przyniesie on szkody czy co innego. - kontynuował Evans.

Wszyscy zastanowili się nad jego słowami i pozostali cicho przez wiele minut. W końcu jednak trochę atmosfera się rozluźniła i wszyscy śmieli się, żartowali i wspominali dawne czasy szkolne. Wkrótce jednak Silvia musiała iść, pożegnała się z przyjaciółmi i wyszła. Rozmyślała o tym co powiedział im Mark.

-,,On ma racje." – pomyślała. - ,,Przecież oni mogą zrobić wszystko."

Gdy zaszła do domu, nie mogąc zasnąć przeglądała stare listy i pocztówki od Ericka i Bobby'ego, aż znużył ją sen. Następnego ranka nie wiedząc dlaczego zbudziła się dopiero po południu.A obudził ją telefon.

-Silvia słucham. - rzekła sennie.

-Silvio, nie wiem co się stało, musisz mi pomóc.

-Ale o co chodzi Nelly?

-Chodzi o Julię. Poszła dzisiaj na ten wywiad, ale niecałą godzinę później wróciła zapłakana i roztrzęsiona. Nie chce powiedzieć co się stało. Może byś tak wpadła i mi pomogła do niej dotrzeć.

-Okey, będę za jakieś pół godzinki, do zobaczenia.

-Cześć.

Niecałe pół godziny później panna Woods dzwoni do drzwi pani Evans.

-Chodź za mną. - rzekła brązowowłosa wchodząc schodami na górę i otworzyła drugie drzwi po lewej stronie.

Panna Dankiewicz leżała na łóżku z twarzą schowaną w poduszki szlochając.

-Cześć Julia. - rzekła Silvia, lecz nawet na dźwięk jej głosu się nie podniosła.

Usiadła obok przyjaciółki i łagodnie do niej przemówiła :

-Proszę, powiedz nam co się stało?

Gdyż Nelly stała w nogach jej łóżka.

Wtedy ona podniosła głowę i było widać że z jakiegoś powodu bardzo cierpi bo oczy miała czerwone jak u królika. Wtedy niespodziewanie usiadła i przetarła policzki rękawami swojego czarnego żakietu.

-Więc co się stało? - spróbowała jeszcze raz.

Silvia wiedziała doskonale, że jeśli jeszcze trochę ponalega to w końcu dziewczyn pęknie i się wygada. Tak samo było gdy wszyscy jeszcze chodzili oni do gimnazjum.

-Chodzi o to.... chodzi o to......... - lecz niedane jej było skończyć, gdy z oczu znowu poleciały łzy.- Poszłam dzisiaj do siedziby tego cesarza na umówiony wywiad przez moje wydawnictwo i właśnie od tego się wydarzyło. Sekretarka poinformowała mnie mnie gdzie mam iść i właśnie tam poszłam i miałam na niego czekać. Usiadłam na krześle i czekałam. Niespodziewanie za mną otworzyły się drzwi i wiedziałam że to wszedł on. Wstałam wtedy i odwróciłam się do niego twarzą by móc się z nim przywitać, ale wtedy po prostu mnie wmurowało... - i z oczu znowu poleciały łzy.

-Kogo zobaczyłaś? - spytała zmartwiona Nelly.

-Zobaczyłam jego.

Nelly spojrzała na Silvię pytająco.

-Ale kogo?

-A....Axela.

-Axela? Tego Axela Blazea?

-Tak. - przytaknęła głową i znowu padła twarzą na poduszkę łkając.

*********************************************************************************

Coś się tutaj chyba zmieniło. Nie jest zbyt wesoło. Julia z jakiegoś powodu jest nieszczęśliwa i to ma jakiś związek z Axelem. Ale jaki? Jeśli chcecie się dowiedzieć zapraszam za tydzień na kolejną notkę z cyklu :)
Zapraszam :D