Wpis # 2

Hejka kochani :)

Notkę nową już prawie skończyłam :D

Wstawię ją już w weekend.

Nie miałam dzisiaj czasu, gdyż byłam na wykładzie

o astrologii a potem o mózgu ludzkim.

Dlatego dzisiaj mam krótkie wierszyki które ułożyłam podczas tych zajęć.

Facet od astrologii, tak przynudzał, że już miałam dosyć i musiałam dać się ponieść mej artystycznej strony mocy :)

Świeci księżyc,

świecą gwiazdy.

A na niebie

cień dobrze znany.

Strzela, błyska,

grozę sieje.

Boją się jej

na całym świecie.

Niszczy, gromi,

powoduje,

że do działań

prowokuje.

Żółta, piękna,

błyskająca,

taka jest przerażająca.

Pada deszczyk, nadal kropi,

już niestety tak jest moi drodzy.

Pada, pada, nie chce przestać.

Już się nudzę jak ta jędza.

Chodzę, patrze i dokuczam.

Tak, bo jestem uwięziona.

Brak zieleni,brak wolności.

Czuje się jak ten Sobieski.

Niech historię stąd wywalę,

bo nie mogę działać sprawnie.

Słońce wyjdź za chwilę i pozwól mi

wyjść na chwilę. Już mnie wszyscy

mają dosyć. Ja tak samo też już mam.

Proszę słonko, wyjdź, daj pogodę.

Bo ja tak żyć nie mogę.

Ciemne niebo,

ciemna ziemia,

ciemny obraz,

ciemna ciemnia.

Noc panuje na tej ziemi,

powodując niezłe gratki.

Psoci, mąci ludziom w oczach.

Byle tylko im dokuczać.

,,To dopiero jest zabawa".

Myśli sobie ciemność cała.

Jednak przestać nie chce wcale.

,,Po co przestać" – myśli dalej.

Nie wie jednak, że to koniec

Pada światło, kończy psoty,

tej winnej, młodej nocy.